I'm a dreamer...I believe....

...Mετα απο αρκετη ωρα εφτασα επιτελους στο νεο μου σπιτι.Ηταν αυτο που θα εμενα για τα υπολοιπα χρονια των σπουδων μου.Δεν ηταν πολυ μεγαλο αλλα ηταν αρκετο για εμενα...Δεν ενδιαφερομουν ιδιαιτερα για το μεγεθος του σπιτιου ή το πληθος των δωματιων του...Αλλωστε ποτε δεν ημουν απο τους ανθρωπους που λατρευουν να περνανε ατελιωτες ωρες στο σπιτι...Συνηθιζα να βγαινω αρκετα συχνα με τα παιδια...Εμενα σπιτι μονο οταν ειχα την αναγκη να μεινω για λιγο μονη...Να εχω τον δικο μου χωρο...

...Εφερα τα πραγματα μου στο "καθιστικο",τα αφησα σε μια ακρη και επεσα με φορα πανω στον καναπε...Ξαπλωσα.Ειχα κουραστει τοσο απο την σημερινη ημερα...Για μια στιγμη εκλεισα τα ματια μου...Οι χιλιαδες εικονες που αντικρισα σημερα,ειχαν γινει εννιαιο συνολο και περασαν στον μυαλο μου σαν ολιγολεπτη ταινια...Ομορφη  ταινια...Μπορει να μην ειχε πολυ χαρουμενη αρχη,αλλα τελικα εξελιχθηκε σε ενδιαφερουσα...Δεν θα ελεγα οχι,στο να το ξαναζησω....Ετσι γινεται συνηθως οταν αναπολουμε το παρελθον!...Το νοσταλγουμε με τις καλες και τις κακιες του στιγμες....Γιατι αυτο μας εκανε δυνατους!..

Οταν πια περασε μιση ωρα,τακτοποιησα τα πραγματα μου,κυριως τα ρουχα μου και ετοιμαστηκα να πεσω για υπνο...Πριν ομως κανω αυτο ειχα να κανω καποια τηλεφωνηματα...Πηρα το Blackberry μου στα χερια και πληκτρολογησα τον αριθμο...

-"Ναι...?Μαμα?..."
-"Νef αγαπη μου?!Τι κανεις?Εφτασες σπιτι?Πως ηταν το ταξιδι??"ειπε γεματη αγωνια και ενδιαφερον..

-"Ναι μαμα!Μην ανησυχεις!Ειμαι σωα και αβλαβης στο σπιτι...Ηταν λιγο κουραστικο,αλλα οκ...Εκει ολα καλα?"...της απαντησα με καθησυχαστικο τροπο.

-"Ναι ολα μια χαρα!Εχεις χαιρετισμους απο ολους εδω!"...
-"Δωσε και τους δικους μου!"ειπα με χαρα.
-"Φιλια και απο τον πατερα σου!Να προσεχεις αγαπη μου!...Θα τα πουμε ξανα!Καληνυχτα!"ειπε γλυκα.
-"Επισης!Καληνυχτα!"ειπα και εκλεισα....

Επρεπε να τους παρω καθως η μανα μου θα ειχε φρικαρει.Βεβαια,δεν ειναι απο τους γονεις που φωναζουν ή τσιτωνονται με το παραμικρο....Αντιθετα ειναι συγκρατημενοι!Απλα το ταξιδι ηταν 'μακρινο' και εγω ημουν, αρκετα ισως 'μικρη',οπως ολοι συνηθιζαν να με φωναζουν,για να κυκλοφορησω ολομοναχη την νυχτα στους δρομους της απεραντης Νεας Υορκης...Γενικα ομως,μου εδειχναν εμπιστοσυνη και ηταν περιφανοι για εμενα,αφου εβαζα 'υψηλους' στοχους και σχεδον ολες τις φορες τους πετυχαινα...Ενας απο αυτους ηταν η αποκτηση της υποτροφιας για το πανεπιστημιο Columbia της Ν.Υ....Γι'αυτο ημουν εδω!Για να κανω ενα απο τα ονειρα μου πραγματικοτητα...Να σπουδασω δημοσιογραφια...!...

...Πληκτρολογησα και αλλο αριθμο....

-"Mικρηηηηηηηηη!??"ακουστηκε η φωνη του Μatt γεματη ενθουσιασμο...
-"Ναιιιι!Εγω ειμαι μωροο!Tι κανεις??!Ολα καλα εκει?Οπως τα αφησα!?"ειπα γελωντας.
-"Ακριβως ομως!"μου απαντησε γελωντας επισης..."Ειναι και τα παιδια εδω!"ειπε χαρουμενα...
-"Το 'ξερα!Για αυτο πηρα εκει!"ειπα με ικανοποιηση...

-"Nefff!!!Mας λειπεις ηδηηη!Τι θα κανουμε χωρις εσενα??!!Σ'αγαπαμε!!!"...ηταν οι φωνες των Jοe και Alex...Φωναζαν τοσο δυνατα που με ξεκουφανανε!Ο Jοe ειδικα που ηταν ο μικροτερος ολων,ενα χρονο μικροτερος μου για την ακριβεια δηλ. 19,ακουγοταν τοσο ναζιαρικα και παρακλητικα,σαν μικρο παιδι...Σαν πενταχρονο που καποιος του πηρε κατι και δεν του το δινει πισω..Τον λατρευα!Ηταν ο μικρος μου αδερφος!...Ηταν τοσο γλυκο ολο αυτο που με παροτρινε να κλαψω...

-"Και εσεις μου λειπετε μικρα μου!!!Ξερετε ποσο σας λατρευωωωω!!"αναφωνησα προσπαθωντας να κρυψω την στιγμη αδυναμιας μου....

-"Μην ανησυχεις!Θα σε επισκεφθουμε συντομα!!"...ακουστηκαν ξανα οι φωνες τους και η μια συμπληρωνε την αλλη....
-"Το ελπιζω,για το καλο σας!!"ειπα προειδοποιητικα....
-"Λοιπον Νef,θα σε αφησουμε να ξεκουραστεις τωρα!οκ?Το εχεις αναγκη...Θα τα ξαναπουμε!"ειπε ο Matt.

-"Ok!Καληνυχτα και φιλιαααααα!!!"ειπα δυνατα.

-"Καληνυχτα και ονειρα γλυκα!!"...ηταν οι φωνες των αλλων δυο που ακουστηκαν ταυτοχρονα...

Εκλεισα βιαστικα...Ηθελα τοσο πολυ να κοιμηθω για να απαλαχτω απο το 'βαρος' που ενιωθα να με πνιγει,απο την στιγμη που μιλησα με τα αγορια!......Μου ελειπαν τοσο πολυ!....

Ξαπλωσα στο κρεβατι μου και αφησα το σωμα μου να χαλαρωσει...

Στην συνεχεια εκλεισα τα ματια μου και προσπαθησα να 'αδειασω' το μυαλο μου απο τις σκεψεις μου...Και,ναι!Το πετυχα...Ετσι κατεφερα να κοιμηθω αφηνωντας πισω μου μια αρκετα μεγαλη μερα....

Bye Stranger...

Στην Ειρηνη που ηθελε πολυ να ανεβασω αποψε κεφαλαιο!Ηere you go sister!:)Aλλα και στις Βενια και Ελλη που παρακολοθουν απο την αρχη του fanfic!Love ya all!¨:)

....-"Χαιρομαι που υπαρχουν ατομα,σαν και εσενα Νef,που αγαπουν τοσο πολυ τη μουσικη!.... Εκτιμω πραγματικα τους καλλιτεχνες που δεν προσποιουνται και κανουν τρελες στην σκηνη!Που ειναι φιλοι ή μαλλον "οικογενεια" με το κοινο,οπως μου ειπες πριν για το συγκροτημα σου...Δεν σου κρυβω οτι θελω πολυ να σας δω live !Εχω καιρο να παω σε συναυλια ως 'θεατης'!"ειπε....

Η τελευταια φραση του μου κινησε την περιεργεια...'ως θεατης'...Τι εννοουσε αραγε?Πριν προλαβω να ρωτησω,με διεκοψε....

-"Αληθεια ποιων συγκροτηματων τραγουδια παιζετε συχνα live?"ρωτησε....

-"Α,Ειναι πολλα!....Red hot chilly peppers,Paramore,My Chemical Romance,τους οποιους γνωρισα σε ενα live τους μαζι με τους κολλητους μου,υπεροχα πλασματα!"αναφωνησα...Με κοιταξε.Δεν μπορουσα να καταλαβω τι σκεφτοταν...

-"Ειναι πραγματι αρκετα καλοι...."συμπληρωσε επειτα....

-"Επισης παιζουμε Nirvana,the Doors,30 seconds to mars,Placebo μερικες φορες...."

-"30 seconds to mars?!"εδειχνε ξαφνιασμενος....

-"Ε,ναι...εχουν πολυ ωραια τραγουδια...Γενικα ακουμε πολυ ροκ μουσικη σαν συγκροτημα....Πρεπει ομως να ομολογησω πως γνωριζω-θυμαμαι πολυ λιγα μελη συγκροτηματων....Και αυτο γιατι με ενδιαφερει κυριως η μουσικη τους..."ειπα και πρεπει να κοκκινησα ελαφρως...Ναι ειχα αυτο το ελλατωμα να μην συγκρατω ονοματα!Θα με περασε για τελειως αδιαφορη σκεφτηκα....

-"Ειναι ενταξει!Τουλαχιστον ξερεις καλα την δουλεια τους!" ειπε μαλλον προσπαθωντας να με καθησυχασει,αν και μου φανηκε σαν ειρωνεια....

Συνεχισε να με κοιταζει αφου τελειωσε την φραση του...Προσπαθουσα να αποφυγω το βλεμμα του....Ηταν καταστροφικο για την υγεια μου!Μπερδευε τις σκεψεις μου,τα λογια μου...Εμενα την ιδια....!

Ο ηχος του κινητου του διεκοψε την σιωπη...

-"Παρακαλω?!...Ναι,Emma!Tι κανετε εκει?....Μολις μπηκαμε στην Ν.Υορκη...Ναι...σε μιση ωρα το πολυ θα ειμαστε στον 1ο σταθμο...Να ειστε εκει με τον Shannon,ετσι?...Α! πες του ολα να ειναι οπως τα αφησα!Ξερει αυτος....!Τα λεμε εκει! "ειπε με προειδοποιητικο τονο και εκλεισε.

Μειναμε εκει.Κανεις δεν ειπε λεξη...

Η συζητηση μας διακοπηκε αποτομα,πριν το τηλεφωνημα...Αν και αυτο το τηλεφωνημα μου εδωσε την εντυπωση,πως τον επανεφερε στην πραγματικοτητα του...

Αν και δεν ειπωθηκε κατι παραξενο...Απλα η διαθεση του δεν ηταν οπως οταν μιλουσαμε...Ηταν οπως οταν καθησε στην αρχη...Το αψεγαδιαστο προσωπο του ηταν ανεκφραστο...Παρολα αυτα συνεχισε να μου ριχνει καπου-καπου κλεφτες ματιες!Δεν μπορω να πω,ειχα κολακευτει....!Ηταν αρκετα απροβλεπτος....

Ολα αυτα ωσπου:"Επομενη σταση 'Red Street' ",ακουστηκε απο τα ηχεια του βαγονιου....

Αρχισε να μαζευει τα πραγματα του,ηταν προφανως η σταση που επρεπε να κατεβει.Φορεσε την καμπαρτινα του και οι ωκανοι του συναντησαν τα δικα μου ματια....

-"Λοιπον,μικρη μου κυρια,ηρθε η ωρα να σε αποχαιρετησω!"ειπε πολυ γλυκα...Μισουσα τους αποχαιρετισμους,αν και τον Jared τον ηξερα μονο μερικες ωρες....

-"Χαρηκα πολυ,που σε γνωρισα Jared!Ελπιζω να τα ξαναπουμε παλι στο μελλον!Ισως συναντηθουμε ξανα..."ειπα χαμογελωντας του....

-"Και εγω χαρηκα και ελπιζω και πιστευω πως θα ξανασυναντηθουμε!"Σηκωθηκε απο την θεση του και πηρε τα πραγματα του....Ηρθε η ωρα να κατεβει...Πηρε το χερι μου και το φιλησε...Γελασα...Ηταν αρκετα γλυκο!!....

-"Να προσεχεις!Τα λεμε...συντομα!"ειπε και υψωσε τα ματια του στο προσωπο μου...Τωρα εμοιαζε με 5χρονο παιδι που λαχταρουσε κατι....Τα ματια του ηταν 5χρονου παιδιου!Ελαμπαν σαν αστρα....

-"Τα λεμε !!"...ηταν το μονο που ειπα...Ειχε ηδη εξαφανιστει απο τον χωρο....

Καθησα στην θεση μου...Για την υπολοιπη διαδρομη σεφτομουν ..αυτον.....

Την καθε λεπτομερεια απο την συζητηση μας!Αυτες οι ωρες που ξοδεψαμε 'μαζι' ηταν υπεροχες....Η παρουσια του φωτησε την μελαγχολια που ειχα...Ειχε μια τοσο περιεργη δυναμη...Μου ελειπε ηδη...Αλλα πως ηταν δυνατον...?....

Περασαν μερικα λεπτα και τελικα....εφτασα και εγω στον προορισμο μου....Πηρα τα πραγματα μου και κατεβηκα απο το τρενο.....

Με το που κατεβηκα,το πρωτο πραγμα που αντικρυσα να απλωνεται μπροστα μου ηταν η ολοφωτη Νεα Υορκη!...Το ονειρο μου ηταν ποια κοντα στο να γινει πραγματικοτητα.....!

The Stranger...

  ...H ωρα κυλουσε τοσο αργα.Καθε λεπτο που περνουσε μου εμοιαζε αιωνας.
Ενιωθα να πνιγομαι σε αυτην την μικρη καμπινα...Ετσι εβαλα τα ακουστικα μου,πηρα στα χερια το Blackberry μου και εβαλα να παιξει δυνατα το playlist μου.Σκεφτηκα πως αυτο θα με χαλαρωνε και θα "ανεβαζε" την διαθεση μου.Για μερικα λεπτα βυθιστηκα στα ροκ τραγουδια που ηχουσαν οχι μονο στα αυτια μου αλλα και σε καθε σπιθαμη του κεφαλιου μου.
Για εμενα αυτα τα τραγουδια αποτελουσαν αντιδοτο της κακης ψυχολογιας μου ,τις περισσοτερες φορες τουλαχιστον...Λατρευα τους στιχους τους,που σημαιναν πολλα...Ακουγα πολλα ροκ συγκροτηματα,χωρις ομως παντα να θυμαμαι τα μελη του καθενος...Ενδιαφερομουν περισσοτερο για τα τραγουδια τους...Με ταξιδευαν.Πολλες φορες μαλιστα με ενεπνεαν να γραψω τα δικα μου τραγουδια...Αυτα που παιζαμε με τα παιδια στα live μας...
....Ξαφνικα η πορτα της καμπινας ανοιξε,χωρις φυσικα να το παρω ειδηση,αφου εξακολουθουσα να ακουω μουσικη και να ατενιζω!Ημουν εντελως "αλλου"!.-Μαλιστα ειχα σχεδον ξαπλωσει απλωνοντας τα ποδια μου στο απεναντι καθισμα...-...Καποιος ειχε μπει.Καταλαβα την παρουσια του μονο αφου ενιωσα ενα χερι στον ωμο μου,που με σκουντησε ελαφρα...
Πρεπει να ομολογησω πως τρομαξα!Γυρισα αμεσως το προσωπο μου προς το μερος που ενιωσα το χερι.Ενας ανδρας-ή μαλλον αγορι θα τον χαρακτηριζα,λιγο πιο μεγαλος απο εμενα- στεκοταν ακριβως διπλα μου.Ηταν περιπου στο υψος μου-δλδ γυρω στο 1,75-...
-"Συγνωμη αν σας τρομαξα..."ειπε αμεσως και ενα γλυκο χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο του!Υπεροχο θα το χαρακτηριζα αφου φανερωνε την κατασπρη οδοντοστοιχια του...
-"Eιμαι ενταξει!"του απαντησα αμεσως,προσπαθωντας να πεισω και τον ιδιο μου τον εαυτο!...
-"Χμμ...εε,μηπως θα μπορουσατε να μετακινησετε,τα ποδια..."
-"Ε....φυσικα!!Συγνωμη!",ειπα αμεσως διακοπτοντας την φραση του.Ποσο αφηρημενη ημουν στ'αληθεια?Οι σκεψεις μου με ειχαν απορροφησει,με αποτελεσμα να αγνοω οτι ο ανθρωπος,προφανως περιμενε τοση ωρα να σηκωσω τα ποδια μου για να καθησει!
-"Δεν πειραζει!Αλλωστε μολις μπηκα!",ειπε ευγενικα και χαμογελασε ξανα.Μου φανηκε λες και διαβαζε την σκεψη που μολις εκανα.Του ανταπεδωσα το χαμογελο.Εβγαλε την μαυρη καμπαρτινα του και καθισε...Στην συνεχεια εβγαλε το κινητο του,που ηταν ολο'ι'διο με το δικο μου,λατρης των Βlackberry και αυτος,υπεθεσα...Επειτα αρχισε να πληκτρολογει αδιαφορα...Εγω εξακολουθουσα να τον παρατηρω διακριτικα...
Ηταν αρκετα ομορφος...Οι γωνιες του προσωπου του,ηταν τοσο καλοσχηματισμενες.
Ηταν ελαφρως αξυριστος.Τα χειλη του ηταν λιγο λεπτα και το χρωμα τους...κοκκινο,αφου ο κατοχος τους καθε λιγο τα υγραινε με την γλωσσα του...Μια τοσο sexy κινηση!
Φορουσε μπλε σκουρο πουκαμισο,που φανερωνε το καλοσχηματισμενο σωμα του,μαυρο τζιν και μαυρες αρβυλες.Τα καστανα μαλλια του επεφταν στο μετωπο του,εμοιαζαν σαν να σχηματιζαν μια μικρη φραντζα...
Το μερος ομως του προσωπου του,που μου κινουσε την περιεργεια ηταν τα ματια...Και αυτο γιατι δεν μπορουσα να τα διακρινω πισω απο τα μαυρα γυαλια ηλιου του....Ωσπου ξαφνικα....Τα εβγαλε με μια γρηγορη κινηση!Δεν θα ξεχασω αυτην την στιγμη....Δυο πανεμορφα μπλε ματια,που ηταν σαν μολις να ελευθερωθηκαν απο το μαυρο γυαλι που τα καλυπτε,υψωθηκαν απο την οθονη του κινητου και αρχισαν να κοιταζουν το τοπιο που σχηματιζοταν εξω απο το παραθυρο....Θεε μου !Αυτος ο ανθρωπος ηταν ομολογουμενως υπεροχο θεαμα...και αυτα τα ματια....Ωκεανοι!Τοσο μπλε!
Μπορω να πω οτι τα ζηλευα,αν και εγω ειχα ανοιχτοχρωμα ματια επισης, πρασινα για την αριβεια,
προτιμουσα τα μπλε... Εκτος των αλλων,νομιζα πως κατι μου θυμιζε το ολο στυλ του,ομως οχι κατι που να εχω ξεκαθαρα στο μυαλο μου....
 Καποια στιγμη γυρισε το προσωπο του προς το μερος μου...Αμεσως γυρισα το δικο μου προς το παραθυρο....Ξερω,αρκετα παιδιαστικο αλλα δεν ηθελα να καταλαβει πως τον κοιταζα εξεταστικα!
Η ωρα κυλουσε...Μη εχοντας τι να κανω και με αυτον τον ξενο να εξακολουθει να ατενιζει αδιαφορωντας,αποφασισα να διαβασω το αγαπημενο μου βιβλιο...Τα "Ανεμοδαρμενα Υψη"...
Δεν προλαβα να διαβασω δυο σειρες και ο αγνωστος συνοδοιπορος γυρισε και κοιταξε το βιβλιο μου...Και επειτα στραφηκε προς εμενα...
-"Λατρης της Bronte?" αναφωνησε.
-"Βασικα ειναι το αγαπημενο  μου μυθιστορημα της.Και εσεις?Σας αρεσει?"του απαντησα με ενδιαφερον.
-"Το συγκεκριμενο ειναι αρκετα καλο!Δεν ειμαι μεγαλος φαν της βεβαια!"ειπε και γελασε."Προτιμω βιβλια με περισσοτερο φιλοσοφικο χαρακτηρα  και κοινωνικο.Οχι σε τετοιο τονο."συνεχισε....
-"Ο καθενας με τα γουστα του!"συμληρωσα γελωντας...Γελασε επισης...
-"Επι τη ευκαιρια,και επειδη δεν συστηθηκα,ειμαι ο Jared!",ειπε πολυ ευγενικα και μου εδωσε το χερι του....Και το ονομα του ακομη,κατι μου θυμιζε..!
-"Ειμαι η Nefeli!Για τους φιλους Νef!Xαρηκα πολυ!"του απαντησα και εδωσα και εγω το χερι μου...
-"Ωραιο ονομα! Νefeli!Αρχαιο ελληνικο,αν δεν κανω λαθος!"ειπε.
-"Ναι σωστα.Επιλογη της ελληνιδας νονας μου!"ειπα και του χαμογελασα...μου ανταπεδωσε το χαμογελο.
-"Και απο που μας ερχεσαι Νef?"ειπε ολο ενδιαφερον.
-"Απο το Conecticut.Eσυ?Μενεις στο Λ.Α?"....
-"Τον περισσοτερο καιρο ταξιδευω...Λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων!"..."Ειναι λες και δεν εχω σπιτι...Δυσκολο μερικες φορες!"...."Αν και μου αρεσει να ταξιδευω σε διαφορετικες χωρες!"....
-"Και τι δουλεια ειναι αυτη που σε στερει απο το σπιτι σου και την οικογενεια σου?"του αποκριθηκα αυστηρα...
-"Ασχολουμαι με την μουσικη..."απαντησε με ενθουσιασμο.Φαινοταν να το λατρευε!
-"Φαινεται να σου αρεσει!Σε καταλαβαινω απολυτα!"..."Βλεπεις και εγω ασχολουμε με την μουσικη!"ειπα...
-"Αληθεια!!??Χαιρομαι να γνωριζω ανθρωπουσ με κοινα ενδιαφεροντα!Που να με καταλαβαινουν!",ειπε με ικανοποιηση...."Ασχολεισαι επαγγελματικα?"
-"Περισσοτερο σαν χομπι!Ειναι λιγο νωρις γι'αυτο.."....-Ημουν μολις 21και πιστευα οτι ηταν νωρις για να ασχοληθω σοβαρα!Αλλωστε ηθελα και να σπουδασω!-....."Ειχαμε ενα συγκροτημα με τους κολλητους μου και παιζαμε συχνα...!Διασκεδαζαμε αρκετα......" συνεχισα να του μιλαω για το συγκροτημα,για τις τρελες που καναμε με τα παιδια ον στε'ι'τζ,για το ειδος της μουσικης που παιζαμε....Ηταν αρκετα καλος ακροατης!Και μου εκανε ερωτησεις πολυ συχνα κατι που φανερωνε αρκετο ενδιαφερον απο την πλευρα του!Ποσο ευγενικος ηταν!Παρακολουθουσε
την καθε μου φραση ενω αντιληφθηκα πως εξεταζε ταυτοχρονα το προσωπο μου!Τα πανεμορφα αυτα μπλε ματια με κοιτουσαν τοσο εντονα καθως μιλουσα που πολλες φορες πηγα να χασω τα λογια μου!Ομολογω πως δεν το ειχα ξαναπαθει!...Δεν ηταν ομως μονο αυτο!Ηταν επισης οτι παρολο που τον ηξερα μονο μερικα λεπτα,μου εβγαζε κατι οικειο!Ενα πολυ ωραιο συναισθημα,που κυριολεκτικα συνετρεψε ολα τα προηγουμενα που ειχα απο την αρχη του ταξιδιου...

Long Trip...

...Tαξιδευω.Ειμαι μονη...Κοιταζω μηχανικα,απο το παραθυρο το τοπιο που απλωνεται γυρω μου,και το μυαλο μου ταξιδευει...Ο ηχος του τρενου!ποσο μελαγχολικος μου ακουγεται...Στην πραγματικοτητα,με βοηθα στο μακρινο ταξιδι,του μυαλου....
Με ταξιδευει,σε αυτα που αφηνω πισω μου...Την ζωη μου ολη!Την οικογενεια μου,τους κολλητους μου....Το συγκροτημα!Ενα απο τα δυο μεγαλυτερα μου ονειρα...oι "Vagabonds"...!
...Αυτες οι αξεχαστες μουσικες στιγμες με τον Μatt,τον Joe και τον Αlex...!Οι πλακες μας onstage,σε αυτα τα μικρα και καποιες φορες "παρακμιακα",οπως συνηθιζαμε να τα λεμε,μπαρακια που συχνα παιζαμε...Υπεροχες στιγμες γεματες τρελα και ζωντανια!Παιζαμε την μουσικη μας.Αυτη που μας εξεφραζε συναισθηματικα και που ο κοσμος του Connecticut εδειχνε τουλαχιστον να λατρευει...Θα μου λειψουν ολα αυτα...
...Καθως σκεφτομαι ολα αυτα νιωθω το κεφαλι μου να βαραινει,το μυαλο μου να θολωνει...Τα ματια μου...αρχιζουν να υγραινονται...Ομως οχι....!Δεν θα κλαψω..!"Παντα ημουν δυνατη!"...ψυθιρισα στον εαυτο μου...Ο,τι και να μου συνεβαινε,ο,τι δυσκολο, δεν εκλαιγα...Μπορει να στεναχωριομουν ομως δεν ηθελα να το δειχνω,ουτε στον ιδιο μου τον εαυτο...
...Την φορτιση μου,διακοπτει ξαφνικα ο ηχος του κινητου μου...
-"Παρακαλω?"..ειπα οσο πιο κεφατα μπορουσα να προσποιηθω...
-"Νef?"...ηταν η φωνη του Αlex...
-"Αleeeexxx!Τι κανεις παιδι μου?Ολα καλα?"...απαντησα με ιδιαιτερη χαρα,που αυτην τη φορα δεν ηταν προσποιητη...
-"Μια χαρα!Εσυ μικρη?Πως εισαι?πως παει το ταξιδι σου?"ειπε.
-"Καλα ειμαι..Ειναι αρκετα καλο..!Ως εδω τουλαχιστον", ψιθυρισα το τελευταιο ωστε να μην το ακουσει.
-"Συγνωμη,που δεν μπορεσα να ειμαι εκει...Να σε αποχαιρετισω με τα παιδια.Ξερεις το πρωι βγηκα απο το νοσοκομειο...Και δεν σου κρυβω ποσο δυσαρεστηθηκα που δεν σε ειδα!!Σε λατρευω μικρη!!Θα ειμαι παντα εδω για ο,τι χρειαστεις!Να το ξερεις!!...ειπε και αναστεναξε.
-"Και εγω ξερεις ποσο σ'αγαπω!Και ποσο ηθελα να σε δω!Μην ανησυχεις ομως!Θα εισαι ο πρωτος, μαζι με τα παιδια,που θα με επισκεφθει στην Νεα Υορκη,ετσι??!"του ειπα προσπαθωντας να τον ηρεμησω...
....Ο Αlex προσφατα ειχε ενα ατυχημα με την μηχανη του.Ευτυχως οχι κατι σοβαρο,απλα ειχε σπασει το χερι του και αναγκαστηκε να μεινει μια ημερα στο νοσοκομειο.Και η αληθεια ειναι οτι στεναχωρηθηκα που δεν τον αποχαιρετησα...Μου ελειπε!Ειναι το πιο χαρουμενο και ζωηρο ατομο που γνωριζω!Ειμαστε σαν αδερφια με τον Alex!Παντα με προσεχε,ως 2 χρονια μεγαλυτερος, και ηταν διπλα μου σε καθε τρελα!Οταν ειχα τις μαυρες μου,μονο με μια του κουβεντα ηρεμουσα...Ειχε κατι το ιδιαιτερο...!
H φωνη του διεκοψε τις σκεψεις μου...
-"Εννοειται Νef!¨..Α!Μου χρωστας μια ξεναγηση στην Νεα Υορκη!Α!και μια επισκεψη στο Coloumbia!!ειπε γεματος χαρα και ανυπομονησια...
-"Σιγουρα!ειπα ειρωνικα για να τον πειραξω."Αν δεν ερθεις εσυ στο πανεπιστημιο μου τοτε ποιος!??Χαχα!"ειπα γελωντας αγνοωντας για λιγο την μελαγχολια μου.
-"Μην ειρωνευεσαι!Μου χρωστας μικρη!μου ειπε με προειδοποιητικο τονο και επειτα γελασε.
-"Καλαααα...ΟΚ!Μπορω να κανω και αλλιως!??"ειπα...Οντως δεν μπορουσα να κανω αλλιως!Του χρωστουσα αφου χαρη σε αυτον γνωριστηκα το περασμενο καλοκαιρι με τον Gerard!Ηταν ενα πολυ ωραιο παιδι με υπεροχο χαρακτηρα,με το οποιο περασα την καλυτερη εβδομαδα των διακοπων μου στο New Jersey...Aλλα... τελικα χωρισαμε την ημερα που επεστρεφα στο Connecticut...Kανεις απο τους δυο μας δεν ηθελε σχεση εξ αποστασεως...Ετσι δεν ξαναμιλησαμε ποτε...
-"Ετσι μπραβο!!"μου ειπε γελωντας."Λοιπον,πρεπει να κλεισω...και...μην αγχωνεσαι!Ολα καλα θα πανε εκει!Παντα βρισκεις τροπο να τα καταφερνεις!Φιλια πολλα μικρη!Σ'αγαπαμε!"ειπε οσο πιο γλυκα μπορουσε για να με καθυσηχασει....Γαμωτο!Το ειχε καταλαβει!Παντα με διαβαζει σαν ανοιχτο βιβλιο...και αυτο με αγχωνε περισσοτερο...
-"Οκ,φιλια σε ολους!"απαντησα και το εκλεισα...Εμεινα εκει.Σιωπηλη,στην καμπινα του τρενου,βυθισμενη στις σκεψεις μου,να ατενιζω την θεα απο το παραθυρο...Ειχαμε φτασει στο L.A. οπου καναμε μια μικρη σταση....